Dlaczego tak trudno nam zaufać Bogu? Czy dlatego że nie wierzymy w Niego? W jego wszechmoc i miłość? Gdybyśmy uwierzyli, że On jest Miłością, początkiem i treścią wszystkiego, poszlibyśmy w ciemno za tym co proponuje. Więc co, jesteśmy bluźniercami, bo twierdzimy że nie jest On Miłością?

Może to nie tak do końca...

Więc w czym problem?

Przy naszej ograniczoności nie potrafimy ogarnąć umysłem Nieskończoności, choćbyśmy nie wiem jak wysilali nasze ścisłe i abstrakcyjne umysły, takie pojęcia jak nieskończoność, czas, wielowymiarowe przestrzenie, wymykają się nam. Umiemy je tylko opisać, nawet czasem dość dokładnie. Tak samo, jak nie umiejąc nazwać większości postrzeganych kolorów, umiemy je sklasyfikować za pomocą modeli i bardzo precyzyjnie określić za pomocą zestawów liczb. Ale to nie powoduje, że je odróżniamy. Dobrze że chociaż mamy te liczby ;)

Otóż chyba nie bardzo możemy uwierzyć w to, że ten Wszechmocny i Miłosierny o nas pamięta. Pomimo, że ważniejsi jesteśmy niż wiele wróbli, jakoś na co dzień średnio mieści się to nam w głowie.

Każdy, kto raz zaufał, wie, że teraz już musi codziennie uczyć się tego zaufania na nowo. Na tym to polega?

Wierzę, Panie, ale zaradź mojemu niedowiarstwu...