Przekonanie o tym, że sakrament namaszczenia chorych mogą przyjąć tylko osoby zagrożone śmiercią i tylko raz w życiu jest nadal zakorzenione. Bierze się z rozpowszechnionej dawniej jego nazwy „ostatnie namaszczenie”, co rozumiano jako ostatni przyjęty w życiu sakrament.

„W tradycji liturgicznej na Wschodzie i na Zachodzie mamy już od czasów starożytnych świadectwa o namaszczaniu chorych poświęconym olejem. W ciągu wieków namaszczenie chorych było coraz częściej udzielane wyłącznie umierającym. Z tego powodu otrzymało ono nazwę „ostatniego namaszczenia”. Pomimo tej ewolucji Kościół w liturgii nigdy nie przestawał prosić Pana, by chory odzyskał zdrowie, jeśli to służyłoby jego zbawieniu (KKK 1512).

O namaszczaniu chorych wspomina św. Marek: Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali (Mk 6,13), poleca zaś św. Jakub: Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone (Jk 5,14-15).

Namaszczenie chorych obok spowiedzi nazywane jest sakramentem uzdrowienia. To sakrament udzielający chorym specjalnej łaski chrześcijańskiego przyjmowania i przeżywania choroby, dający im odwagę, ma przynieść ulgę w cierpieniu, uzdrowienie i duchowe umocnienie. Skutkiem przyjęcia sakramentu jest zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla dobra jego samego i całego Kościoła, przebaczenie grzechów, jeśli nie było możliwe przyjęcie sakramentu pokuty, powrót do zdrowia lub przygotowanie do życia wiecznego. „Namaszczenie chorych dopełnia rozpoczęte przez chrzest dzieło naszego upodobnienia się do misterium Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa. Jest ono ostatnie w szeregu świętych namaszczeń, które wyznaczają etapy życia chrześcijanina: namaszczenie przy chrzcie wycisnęło na nas pieczęć nowego życia; namaszczenie przy bierzmowaniu umocniło nas do życiowej walki. To ostatnie namaszczenie otacza koniec naszego ziemskiego życia jakby ochroną, zabezpieczającą nas na ostatnią walkę przed wejściem do domu Ojca” (KKK 1523)

Kto może przyjąć sakrament namaszczenia chorych? Przede wszystkim osoby ciężko lub długotrwale chore, przed poważnymi zabiegami operacyjnymi, i te, które znajdują się w niebezpieczeństwie śmierci. Można go przyjąć wiele razy, a osobom w podeszłym wieku można go udzielić także wtedy, kiedy są chore bez zagrożenia życia. Sakramentu udziela się także osobom nieprzytomnym, jeśli są wierzące i jest prawdopodobne, że gdyby były świadome, poprosiłyby o jego przyjęcie. Sakramentu tego nie udziela się zmarłym ani ludziom, którzy świadomie trwają w ciężkim grzechu.
Może go udzielić jedynie kapłan, obrzęd polega na nałożeniu rąk, modlitwie nad chorym i namaszczeniu świętym olejem czoła i rąk chorego (olej święci się w Wielki Czwartek). Kapłan modli się o nowe siły dla chorego, złagodzenie cierpienia, uwolnienie od grzechów i pokus, umocnienie łaską, życie i zdrowie.

Warto tę łaskę przyjąć, otworzyć się, pozwolić Bogu działać.