Dnia 25 marca 1267 roku król Ludwik zdecydował się na ponowne wzięcie krzyża. Była to odpowiedź na politykę sułtana Bajbarsa, zagorzałego zwolennika polityki dżihadu. Król francuski wyruszył na krucjatę trzy lata po złożeniu ślubów, dokładnie 2 lipca 1270 roku. Decyzja ta dla wielu okazała się być szokiem. Władca był w końcu już w podeszłym wieku i nie cieszył się dobrym zdrowiem. Tym razem pierwszym celem krucjaty miał być Tunis. Przyczyny obrania takiego celu nie są do końca jasne- być może zadecydowały o tym względy czysto strategiczne. Równie prawdopodobne jednak jest, iż chodziło tu o deklaracje ze strony władcy Tunisu, który powiedzieć miał, iż nawróci się na chrześcijaństwo, jeśli zobaczy w swoim państwie silną, chrześcijańską armię.
Niestety, działania wojenne nie powiodły się ze względu na chorobę w armii (był to tyfus lub dyzenteria). Nie oszczędziła ona również samego króla. Ludwik IX zmarł dokładnie 25 lipca 1270 o godzinie 15 (tak jak Chrystus). Nakazał, aby jego łoże śmierci posypane było popiołem, a jego ostatnie słowa brzmiały „Jeruzalem, Jeruzalem”. Kanonizacja miała miejsce 11 lipca 1297 roku.
Śmierć króla nie oznaczała jednak końca krucjaty. Do Tunisu przybył bowiem jeszcze jego brat, Karol z Anjou. Podjął on pewne działania wojenne, ale koniec końców wynegocjował on z emirem Tunisu zgodę na chrześcijańską ewangelizację
i kult.