IV krucjata (c.d.)

Jak już zostało to powiedziane, krzyżowcy tym razem za pierwszy cel swojej wyprawy wybrali sobie Aleksandrię. Do Egiptu planowano dotrzeć drogą morską, do tego potrzebna była jednak flota. Tu z pomocą przyszedł wenecki doża, Henryk Dandolo (funkcje pełnił w latach 1195- 1205), a właściwie mieszkańcy Wenecji. Zostało zwołane bowiem zgromadzenie ludowe, złożone z 10 tysięcy obywateli- lud za pomocą aklamacji stwierdził, iż zgadza się na pomoc. Wszystko to rzecz jasna nie było jednak działalnością charytatywną, krzyżowcy za udzieloną pomoc zaproponowali bowiem aż 85 tysięcy marek. Statki miały być gotowe na 29 czerwca 1202 roku. Aby móc dotrzymać obietnicy, doża zawiesił ruch handlowy na osiemnaście miesięcy.

Niestety, szybko okazało się, iż krzyżowcy nie są w stanie zapłacić obiecanej sumy pieniędzy. Nie wszyscy bowiem byli wasalami francuskich baronów, część rycerzy pojechała do Ziemi Świętej na własną rękę. Z Wenecji planowało wyruszyć zbyt mało krzyżowców, zebranie tak dużej sumy pieniędzy okazało się być niemożliwe. Liczba rycerzy dodatkowo zmniejszyła się po dyspensie nadanej przez legata papieskiego Piotra Capuan'o, która dotyczyła osób chorych i niezdolnych do podjęcia walki.

Doża Dandolo widząc, że najprawdopodobniej nie doczeka się obiecanych pieniędzy, zaproponował krzyżowcom dość kontrowersyjny pomysł. Chodziło o zdobycie Zadaru, miasta na wybrzeżu Dalmacji, które co prawda pierwotnie należało do Wenecji, ale w tym czasie było pod kontrolą Emeryka Węgierskiego. Problem polegał między innymi na tym, iż Emeryk przyjął krzyż, a przecież za atak na własność krzyżowca groziła ekskomunika.

 

Źródło wykorzystane:
S.Weidenkopf, „Chwała Krucjat”, Kraków 2015