Uczestnicy III krucjaty co prawda nie osiągnęli wyznaczonego celu, nie zdobyli Jerozolimy, jednakże mimo wszystko odnieśli sporo sukcesów. 12 lipca 1191 roku krzyżowcy zdobyli Akkę. Ryszard Lwie Serce postawił wówczas Saladynowi następujące warunki: zwrot relikwii Krzyża Świętego oraz uwolnienie chrześcijan z niewoli. Sułtan jednak odmówił, na co król angielski odpowiedział straceniem jeńców muzułmańskich.

Wkrótce jednak okazać się miało, iż Filip II August zrezygnował z udziału w krucjacie. Jak już kiedyś wspominałam, rościł on sobie pretensje do posiadłości Ryszarda we Francji, a nieobecność króla angielskiego w ojczyźnie była świetną okazją do podjęcia działań (aczkolwiek sam Filip II jako główny powód swojej rezygnacji podawał chorobę).

Król Ryszard odnosił jednak sukcesy. 7 września 1191 miała miejsce zwycięska dla krzyżowców bitwa pod Arsuf. Władca za zwycięstwo dziękował później Matce Bożej, gdyż miało ono miejsce w wigilię Święta Narodzenia Najświętszej Maryi Panny.

We wrześniu 1192 król angielski zdecydował się podpisać rozejm z Saladynem. Później część krzyżowców udała się do Bazyliki Grobu Świętego. Sam Ryszard jednak nie chciał tego robić- poprzysiągł bowiem, iż do Jerozolimy wejdzie dopiero wtedy, gdy zwróci ją Chrystusowi. Krucjaty nie uważał więc za zakończoną, jednak w październiku zdecydował się na powrót do Anglii. Jak wiadomo, przebywając w Austrii król został uwięziony przez księcia Leopolda V (oficjalnie miała być to kara za zniewagę podczas oblężenia Akki), a potem oddany w ręce cesarza Henryka VI. Historia miała jednak szczęśliwy finał, ponieważ Ryszard w końcu się okupił. Wcześniej natomiast papież Celestyn III nałożył na cesarza ekskomunikę, Kościół gwarantował bowiem krzyżowcom ochronę ich mienia.

 

Źródło wykorzystane:
S.Weidenkopf, „Chwała Krucjat”, Kraków 2015