II krucjata (c.d.)

Podobnie jak w przypadku I krucjaty, tak również przed rozpoczęciem II krucjaty, krzyżowcy przejść musieli przez terytoria Cesarstwa Wschodniorzymskiego. Tutejsza ludność przyjęła ich jednak bardzo chłodno- niektóre miasta wręcz zamknęły przed nimi bramy, a mieszkańcy zdecydowali się jedynie na spuszczenie z murów pożywienia dla obcych przybyszów. Pod Konstantynopolem łacinnicy zaatakowani zostali przez wojsko.

Pierwszą poważną porażką w starciu z Turkami była natomiast klęska pod górą Al- Kadmus w południowej Anatolii. Turcy wykorzystali bowiem fakt, iż tabory krzyżowców nie były chronione.

Dnia 19 marca 1148 roku rycerstwu pod wodzą króla Ludwika VII udało się jednak stanąć pod murami Antiochii, gdzie przywitał ich książę Rajmund. Pomiędzy królem francuskim a księciem Antiochii pojawił się jednak konflikt- ten pierwszy chciał połączyć swoje siły z siłami niemieckimi i od razu ruszyć na Jerozolimę, ten drugi zaś stał na stanowisku, iż najpierw należy zaatakować Aleppo. Do tego konfliktu doszedł jeszcze konflikt dotyczący życia prywatnego obu mężczyzn. Chodzi tu o słynny romans Rajmunda z Eleonorą Akwitańską, żoną Ludwika VII.

Ostatecznie jednak połączone armie dnia 24 lipca 1148 roku stanęły pod Damaszkiem. Miasta niestety nie udało się zdobyć, a klęska była de facto końcem krucjaty. Uczestnicy II krucjaty posiadali różne poglądy na temat przyczyn porażki. Niektóre z nich spisane zostały przez Wilhelma z Tyru. Przykładowo król niemiecki Konrad III winą obarczał miejscowych wielmoży chrześcijańskich, którzy jego zdaniem poprowadzili rycerzy do miejsca, z którego zdobycie Damaszku było nierealne. W Europie krążyła plotka, że w grę wchodziło przekupienie miejscowych chrześcijan przez muzułmanów. Inni natomiast winą obarczali templariuszy.

Jednak pomimo odniesionej porażki i konfliktów pomiędzy krzyżowcami, idea krucjat wciąż pozostawała bardzo popularna…

 

Źródło wykorzystane:

S.Weidenkopf, „Chwała Krucjat”, Kraków 2015