Termin krucjaty wyznaczony został na dzień 15 sierpnia 1096 roku. Twórcy „czarnej legendy” wypraw krzyżowych bardzo często przywołują tu kwestię pogromów ludności żydowskiej. Wydarzenia te rzeczywiście miały miejsce, niemniej jednak spotkały się z potępieniem ze strony ludzi Kościoła. Przykładowo biskup Spiry Jan udzielił żydom schronienia, a winnych oddał pod sąd (ostatecznie wymierzono karę obcięcia rąk). Innym przykładem może być Ruthard, arcybiskup Moguncji, który działał w podobny sposób. Thomas Madden w swojej książce „Historia wypraw krzyżowych. Nowe ujęcia” podaje informacje, iż motywem wystąpień takiego typu mogła być nie tyle niechęć do żydów, co nędza, a co za tym idzie brak pieniędzy na krucjatę. Ludzie ci mogli mieć świadomość, iż żydzi często bogacili się w sposób nieuczciwy, poprzez grzech lichwy. Ten sam badacz wskazuje również, iż żaden z anty- żydowskich krzyżowców ostatecznie nie wziął udziału w krucjacie.

Chcąc przedstawić historię wypraw krzyżowych nie można nie wspomnieć w pierwszej kolejności o Godfrydzie z Bouillon (w 1087 otrzymał on od Henryka IV tytuł księcia Dolnej Lotaryngii), który wraz ze swoim bratem Baldwinem Boulogne zdecydowali się sprzedać dużą część swoich dóbr, aby móc uzyskać pieniądze na udział w krucjacie. Armia Godfryda wybrała drogę wiodącą poprzez Węgry. Jednak jako pierwszy w Konstantynopolu pojawił się Hugon z Vermandois, brat króla Francji Filipa I. Rycerze rozbili pod miastem obóz, natomiast sam Hugo udał się na dwór cesarza Aleksego, który próbował oszołomić go swoimi bogactwami, a także obiecał dać swoich żołnierzy. Wszystko to miało jednak swój cel- Aleksy chciał bowiem uzyskać od Hugona przysięgę, iż po zwycięstwach odda mu ziemie należące kiedyś do Cesarstwa. Sam Hugon był skłonny taką przysięgę złożyć, wkrótce jednak na dworze pojawił się wspomniany wyżej Godfryd z Bouillon, który był w tej kwestii nieco bardziej sceptyczny. W takim wypadku cesarz uciekł się do swego rodzaju szantażu- odciął od zaopatrzenia wojska Godfryda. Krzyżowcy próbowali nawet przeprowadzić atak na Konstantynopol, było to jednak niemożliwe z powodu zbyt małej ilości żołnierzy.

O wiele mniej uległy wobec Aleksego był natomiast Rajmund hr Tuluzy. W jego posiadaniu znajdowało się aż 13 hrabstw w południowej Francji. Był on weteranem walk w Hiszpanii, gdzie stracił jedno oko. Rajmund wziął sobie do serca wezwanie do krucjaty, stwierdził iż chce poświęcić się Bogu, a majątek przekazał synowi. Jego armia wyruszyła dopiero w październiku roku 1096, a do Konstantynopola dotarła w kwietniu 1097 roku. Rajmund oznajmił cesarzowi, iż nie będzie składał przysięgi, ponieważ jest tu tylko i wyłącznie po to, aby służyć Bogu. Później postawił jednak warunek- złoży przysięgę tylko wtedy, gdy sam Aleksy przyjmie krzyż. Ten jednak tłumaczył się, iż nie może zostawić Konstantynopola. Ostatecznie Rajmund obiecał cesarzowi, iż będzie szanował jego własność i jego osobę- w rzeczywistości była to jednak niewiele znacząca przysięga, często składana w południowej Francji.

Na koniec warto wspomnieć również o Boemundzie z Tarentu. Był on synem normandzkiego przywódcy Roberta Guiscarda. W rzeczywistości nazywał się Marek, „Boemund” był tylko przydomkiem nadanym przez ojca, imieniem olbrzyma. Boemund nie był osobą szczególnie religijną, ale miał dwie bardzo ważne zalety- znał bardzo dobrze język grecki (co umożliwiło mu swobodną komunikację z mieszkańcami Bizancjum) i był genialnym strategiem. Pamiętać należy, iż w tamtych czasach mieszkańcy Bizancjum żywili do Normanów szczególną niechęć (wynikało to z przejęcia przez nich południowej Italii). Niemniej jednak Boemund pilnował, aby jego rycerze rycerze sprawowali się dobrze. Chciał w ten sposób pokazać Aleksemu, iż jego wojsko nie jest dla Cesarstwa żadnym zagrożeniem. Ostatecznie Boemund przybył do Konstantynopola jako ostatni.

 

Źródła wykorzystane:

T.F. Madden, „Historia wypraw krzyżowych. Nowe ujęcie”, Kraków 2008

S.Weidenkopf, „Chwała Krucjat”, Kraków 2015