Powstanie imperium mongolskiego zaliczyć można bez wątpienia do jednego z najważniejszych wydarzeń XIII wieku. Początków państwa szukać należy w roku 1206, kiedy to na zjeździe przywódców wszystkich plemion mongolskich Temudżin przybrał imię Czyngis- chana i postawił sobie za cel stworzenie wielkiego imperium. Jego postać miała być później wzorem dla innych władców mongolskich.

Mongołowie (zwani w Europie Tatarami) budzili niekiedy w chrześcijańskiej Europie strach. Dopatrywano się w nich apokaliptycznych narodów Goga i Magoga. Z drugiej strony pojawiła się jednak idea chrystianizacji Tatarów i wykorzystania ich jako sprzymierzeńców do walkiz muzułmanami. W 1245 roku papież Innocenty IV rzucił hasło wysyłania poselstw do nich. Hasło to dotarło również do przedstawionego niedawno przeze mnie króla Francji, Ludwika IX. W 1248 przebywał on na Cyprze (przygotowywał się bowiem do uderzenia na muzułmański Egipt), przyjął wówczas poselstwo przysłane przez mongolskiego namiestnika w Iranie. Mowa była wówczas o wolności przyznanej chrześcijanom w imperium mongolskim. W odpowiedzi na to król francuski wysłał do chana Güjüka swojego posła, dominikanina Andrzeja z Longjumeau. Nie jechał on z pustymi rękami, darem dla chana był między innymi szkarłatny namiot mający służyć za kaplicę. Poselstwo zostało przyjęte przez matkę chana. Okazać się jednak miało, iż domagała się ona od Ludwika IX hołdu oraz płacenia corocznej daniny.

W późniejszym czasie pojawiły się jednak plotki, iż na chrześcijaństwo nawrócił się jedenz potomków Czyngis- chana, Sartak. Ludwik pomimo wcześniejszych niepowodzeń postanowił jeszcze raz wyprawić swoje poselstwo do chana (tym razem do Wielkiego Chana Mongke). Posłem został franciszkański zakonnik, Wilhelm Rubruk, który przedstawił propozycję wspólnej polityki chrześcijan i Mongołów. Jednakże król francuski po raz kolejny otrzymał wezwanie do posłuszeństwa.

Wydawało się, iż przełom nastąpi w 1262, kiedy to do Francji przybyło poselstwo chana Hulagu. Chan dziękować miał za przysłany przez Ludwika IX namiot, a przede wszystkim proponował sojusz przeciwko muzułmanom w Syrii. Do sojuszu ostatecznie nie doszło, najprawdopodobniej króla po raz kolejny zraziła wzmianka o podległości wobec chana.

Pomimo faktu, iż zarówno pomysł sojusz przeciwko muzułmanom jak i chrystianizacja Tatarów nie powiodły się, to docenić należy ogromny zapał chrześcijańskiego króla do nawracania pogan oraz do walki z niewiernymi.

 

Źródło wykorzystane: J. Le Goff, Święty Ludwik, Warszawa 2001