Wczytując się Ezdraszową księgę, zacząłem coś, co się nazywa pamiętnikiem Ezdrasza. Już początek wykazuje, że tenże Ezdrasz  miał niezwykłą ufność i   wiarę w Pana Boga.  Na samym początku składa dziękczynienie za to, iż  dobry Ojciec tak to pięknie poukładał,  że i świątynia wyładniała, i u całej świty królewskiej  miał przychylność i poważanie. A on sam przez to poczuł się znaczniej pewnie - nabrał śmiałości. Czuł, że Pan, podczas podejmowanych działań,  nad nim  czuwa.  I stąd właśnie to jego radosne dziękczynienie...