"Czym jest <<zasada>> ? <<Zasadą>> (principium, arche) jest to, z czego się rzeczy wywodzą, dzięki czemu są, w co się rozpadają (...). Jest ona rzeczywistością pierwszą, pierwotną i podstawową"(G. Reale). Ta grecka intuicja principium, arche u swych początków ma przede wszystkim znaczenie "natury" (phisis), czegoś, co wyłania się z kosmosu, wszechbytu i stanowi podstawę, element pierwotny, budulec wszechświata, czegoś, co w jakiś sposób jest "totalne", co włada całą przyrodą, rządzi światem natury. Duchowe znaczenie tego terminu swymi korzeniami sięga także refleksji filozoficznej, ale swój początek jednak odnajduje w misteriach orfickich, w pierwszych duchowych przemyśleniach Greków, gdzie po raz pierwszy uwydatnił się całkowity rozłam w bycie. Został on bowiem - świat natury - przeciwstawiony światu ducha, psyche, umysłu i w ten sposób po raz pierwszy nastąpiło owo "pęknięcie ontyczne", gdzie soma (ciało) zostało radykalnie przeciwstawione psyche (duszy), duchowemu pierwiastkowi wszechbytu i człowieka. Całość tego procesu chciałbym przedstawić w formie pokazującej "strukturę ontyczną" bytu ludzkiego. Jest on bowiem - anthropos - jedynym bytem (mikrokosmosem) - skupiającym w sobie wszystkie elementy bytowe istniejące w świecie (makrokosmosie). Oto "królestwa" bytu człowieczego. Są to "królestwa": natury, umysłu, ducha, Słowa oraz Światła. Przypatrzmy się im dokładnie. Stanowią one bowiem "strukturę ontyczną" bytu ludzkiego. Są bowiem świadectwem ducha człowieczego o jego partycypacji w "misji i funkcji królewskiej" Chrystusa. Mówią one bowiem o "godności królewskiej" jaką nosi w sobie każdy wierny świecki od momentu zanurzenia się w wodach chrzcielnych. Ukazują mistyczne zatopienie się człowieka wierzącego w życiu trynitarnym Boga, całkowite pochłonięcie przez Boga oraz miłosną łączność i komunię z osobą Chrystusa (communio personarum).