Witaj świecie (ang. Hello World) to pierwsze co pisze każdy początkujący programista kiedy uczy się nowego języka. Ja również dziś czuje się trochę jak taki początkujący programista, który wita nowy świat. No może nie taki nowy.

To nie wydarzyło się jednego dnia. Nie było spektakularnej iluminacji, olśnienia, nic z tych rzeczy. To był proces. Długotrwały, pełny upadków i wzlotów. W sumie to chyba dzięki cierpliwości i wytrwałości żony pewnego dnia poczułem, że wiara w Boga jest fajna. Tak po prostu. Nie było mi wtedy źle, nie szukałem pocieszenia, wręcz przeciwnie. Było (i jest) dobrze. I tak pomyślałem, że to dobry moment.

Nie, że jak trwoga to do Boga (z resztą kiedy nie wierzyłem byłem równiez konsekwentny i skoro nie wierzyłem, nie zwracałem się do Boga z prośba o pomoc).

Zaplanowaliśmy podróż do Rzymu. (Ja już w Rzymie i W Watykanie byłem. Wiele lat temu. Co więcej na audiencji u Jana Pawła II. Sporo nas było wtedy.) I wtedy pomyślałem, że to będzie doskonały moment na powrót.

I tak się stało. Uwierzyłem ponownie, wróciłem do Boga. Nie mam jednak tradycyjnych cech neofity. Nie nawracam innych, nie krytykuje tych którzy nie wierzą, nie chodze codziennie do Kościoła. Po prostu wierzę, modle sie i cieszę się tak jak dawno już sie nie cieszyłem. Mam nadzieje, że Bóg wybaczy mi czas kiedy byłem po drugiej stronie i kiedy przyjdzie czas da mi szansę. Jesli ktoś z Was znajdzie chwilę, to mam prośbę, żeby sie o to pomodlił.

Witaj (nowy) świecie!