?

W Internecie pojawiła się seria zdjęć prezentujących uradowanych rodziców, na tle zmartwionych dzieci, wybierających się w pierwszy dzień do szkoły.

http://www.boredpanda.com/parents-celebrate-back-to-school-day/

Odpowiadając na tak zadane pytanie: "Czy z utęsknieniem czekam na rozpoczęcie roku szkolnego?", mogę z czystym sumieniem odpowiedzieć, że nie czekam.

A właściwie to czekam, ale z narastającym smutkiem i żalem.

Nie o to chodzi, że mam coś do szkoły jako takiej. No może mam, ale nie o tym chciałem pisać. Ja po prostu jestem chory, gdy pomyślę o tym rannym wyciąganiu zaspanych nastolatków z łóżek, o pogoni za odjeżdżającymi autobusami lub pociągami. Dreszczem przejmuje mnie myśl o trzech wywiadówkach w jednym tygodniu. ( Gdyby jeszcze jednego dnia - to można by z czystym sumieniem którąś pominąć...). Te kilogramy zeszytów, bloków i książek, które trzeba będzie zwieźć do domu. A potem atrakcje w stylu: "Tatiś, a ja zapomniałem, że miesiąc temu Pani kazała na jutro przebrać się za żabę na przedstawienie i ja się zgłosiłem, że zrobisz dekoracje...". Albo: "Kup mi proszę zeszyt w kółka i atrament do trzeciej klasy!"

Dzieci stają się marudne, zmęczone. Znacznie trudniej doprosić się o jakąkolwiek pomoc. Ja na prawdę nie lubię być żandarmem z jednej strony i obrońcą z urzędu polskiego systemu edukacji z drugiej.

Przez te dwa, błogosławione miesiące zdążyłem zapomnieć hasła do Librusa. Teraz znowu będę musiał tam zaglądać.

 

Oczywiście szkoła to nie jest samo ZŁO. Ale żeby na nią czekać z utęsknieniem? Co to to nie!

 

Jeśli się na coś cieszę, to chyba tylko na nasze domowe korepetycje z matematyki. To taki uprzywilejowany czas sam na sam. I chociaż efekty są różne, to posiedzieć ramię w ramię ze swoim dzieckiem wieczorem, w samym środku zapracowanego tygodnia - bezcenne!