I kto tu dał ten kamień?

Wreszcie udało się! Po ponadpółrocznej rozłące, mogliśmy wreszcie pojechać w góry! Wyruszyliśmy już w piątek wieczorem. Spakowaliśmy się do naszego "trafiejnego" wozidła i doczłapaliśmy nim pod sam domek. Tam powitał nas zapach, który można czasami poczuć w ogrodach zoologicznych. Okazało się, że nasze letnie leże zimą przechodzi we władanie gryzoni. Poza oczywistymi pozostałościami, udało mi się na przykład znaleźć w bucie nagryzione mydło...

Za to ranek powitał nas taką pogodą i widokami, że nie sposób było pamiętać o jakichkolwiek niedogodnościach:

Kiedy wszyscy jeszcze spali, ja z Wilczątkiem i Wilkorem poszliśmy na obchód polanki. Trafiliśmy między innymi na mały wodospad, utworzony przez ciurkający strumyczek i rozlewający się po wielkim, płaskim kamieniu. Kamień ten, wieki temu, oczyściliśmy z kolegą z ziemi i wodorostów i fakt ten widnieje w pamięci rodzinnej jako "historia o wodospadzie...'.

Wilczątku przypomniała się ta historia i nawiązała się następująca rozmowa:

-"Tatiś, a to jest ten wodospad, co zrobiliście z wujkiem Krzyśkiem?" - zapytało Wilczątko

-"No tak, ale my tylko trochę wyczyściliśmy ten kamień." - uściśliłem.

- "A kto tutaj dał ten kamień?" - zainteresował się maluch.

-"Nikt, on tutaj jest odkąd powstała ta góra." - stwierdziłem, jak mi się zdawało oczywisty fakt.

Widać było, że moja odpowiedź nie za bardzo zgadza się z Wilczątkowym pojmowaniem świata. Zadałem więc pytanie kontrolne:

-"A ty jak myślisz, skąd się wzięły góry na świecie?"

Wilczątko nie zastanawiało się wcale: "No jak górnicy wykopią węgiel, to to co nie potrzebują to wywalają na kupkę i powstają góry!"

...

No i tak to jest jak się dorasta w cieniu hałd w Łaziskach Górnych....

 

Ale za to, po śniadaniu wybraliśmy się na wyprawę na Stecówkę i mogliśmy zobaczyć jak pięknie odbudowywany jest drewniany kościółek, z którego słynie ta istebniańska polana.