A my "po prośbie"...

No i wróciliśmy. Nikt z naszego stada nie przeleciał się helikopterem choć oprócz mnie wszystkie wilki jeździły na nartach. Helikopter co prawda widzieliśmy, ale to był cywilny model, który przywiózł kogoś do sąsiedniej hacjendy akurat wtedy, gdy graliśmy z Wilczątkiem w piłkarzyki we Francikowej Izbie.

Wilczątko nauczyło się jeździć na nartach. Pomogli w tym panowie instruktorzy. Najpierw był Pan Janek. Ze względu na kolejkę w wypożyczalni trochę się spóźniliśmy. Dlatego pierwsza lekcja nie trwała długo. Pomimo tego wieczorem Wilczątko przeżywało:

-"Jutro będzie mój Wielki Dzień! Ciekawe czy będę miał te same narty!?"

Następnym razem był Pan Adam. I ten od razu kupił sobie zaufanie Wilczątka. O ile pierwszego dnia mały narciarz cały czas się rozglądał i nie za bardzo słuchał, to z Panem Adamem było całkiem inaczej. Już za pierwszym razem Wilczątko zjechało "pizzą" na dół a potem nawet raz pojechało całkiem samo wyciągiem na górę a potem wyciągając rączki na boki jak mała, ucząca się latać kaczuszka, kręciło slalomy i wjechało dokładnie pod wyciąg, omijając całą kolejkę.

Poza narciarstwem dużo radości dawały wieczorne turnieje piłkarzyków, wspólne słuchanie bajek z ukochanym kuzynem i zbieranie opowieści z całego dnia. Hasłem wyjazdu były:

"A na górze tylko raz RYMSNĄŁEM"

-"Chwileczkę, chwileczkę, już widziałem takich co wypadli!"

No i ze względu na małą dżwiekoszczelność domku w którym mieszkaliśmy:

-"Wyspałeś się? Bo u nas dziesiaj nie tupali, a u was tupali?"

...

Wyspani i wypoczęci mamy do Szanownych Czytaczy prośbę obarczoną dużą dawką prywaty. Właśnie rozpoczął się etap zbierania głosów w ramach konkursu Blog Roku 2013. Jeżeli chcielibyście Państwo zagłosować to wszelkie instrukcje znajdują się po naciśnięciu linku po lewej stronie.

Pomimo niewielkich szans na zwycięztwo mam nieskromną nadzieję na małą promocję wiarowej blogosfery.