… istnieje czyściec dusz po śmierci. Z licznych bowiem świadectw Pisma Świętego jasno wynika, że nikt skalany nie może dojść do owej niebieskiej chwały. O udziale w Bożej mądrości powiedziano, że jest „przeczystym wypływem chwały wszechmogącego Boga i dlatego nic skażonego do niej nie przylgnie” (Mdr 7,25). Otóż szczęście niebieskie polega na doskonałym udziale w mądrości, kiedy to Boga będziemy widzieć przez oglądanie: trzeba więc, aby ci których wprowadza się do owej szczęśliwości, byli bez żadnej zmazy. Jeszcze wyraźniej mówi się o tym u Izajasza: „Nazwą ją drogą świętą, nie przejdzie nią żaden nieczysty”(Iz 35,8). Również w Apokalipsie napisano: „Nic nieczystego tam nie wejdzie” (Ap 21,27).

Zdarza się zaś, że niektórzy są w godzinie śmierci skalani jakimiś zmazami grzechów; które wszakże nie zasługują na wieczne potępienie piekła – takimi są grzechy powszednie, np. niepotrzebne słowo itp. Którzy umierają zmazani takimi grzechami, nie mogą zaraz  po śmierci wejść do niebieskiej szczęśliwości. Weszliby zaś, jak to wyżej wykazano, gdyby nie mieli na sobie takich zmaz; po śmierci cierpią więc co najmniej opóźnienie się chwały ze względu na grzechy powszednie. (…) dusze umierających w grzechach powszednich cierpią więc po śmierci [również] ogień oczyszczający.

 

„Jak uzasadniać wiarę”