Prośba matki: „abyście (...) pamiętali o mnie przy ołtarzu Pańskim”

 

Pewnie każdy z nas już niejednokrotnie myślał o tym: kto z żyjących będzie pamiętał o mnie przed Bogiem po mojej śmierci? (...). W szczęśliwej sytuacji znajdą się ci rodzice, którzy – kierując się wiarą w Świętych obcowanie – umieli i chcieli w taki sposób wychować swoje dzieci, że one, po ich śmierci, nie ograniczą się do zapalenia zniczy i umieszczeniu kwiatów na ich grobie w uroczystość Wszystkich Świętych i w Dzień Zaduszny; gdyż to duszom w czyśćcu nic nie pomoże. Na taką „pamięć”, ograniczającą się do czystej symboliki, może się „zdobyć” również człowiek niewierzący w Boga i wieczność. Dzieci po chrześcijańsku wychowane przyjdą rodzicom z taką pomocą, która przybliży im zbawienie wieczne.

Takiej „pamięci” o najbliższych zmarłych uczy nas św. Monika w autentycznym przekazie jej syna Augustyna: Gdy w wynajętym mieszkaniu w pobliżu Ostii (niedaleko Rzymu, w oczekiwaniu na odjazd okrętu do Afryki) matka obudziła się po krótkiej utracie przytomności, zapytała: „Gdzie byłam?” Potem spoglądając na nas (synów) zasmuconych powiedziała: „Tutaj pochowajcie swoją matkę”. W milczeniu powstrzymywałem łzy. A potem do nas obydwóch powiedziała: „Ciało złóżcie gdziekolwiek, z tym się nie kłopoczcie; o jedno tylko proszę, abyście wszędzie, gdzie będziecie, pamiętali o mnie przy ołtarzu Pańskim”. Wymówiwszy z trudem te słowa, zamilkła²⁰. – Wkrótce odeszła do Domu Ojca ze spokojem i pewnością, że synowie spełnią jej ostatnią prośbę, że będą za jej duszę ofiarowali Msze święte. I tak się z pewnością stało. Przecież Augustyn (*354) niedługo po nawróceniu i przyjęciu chrztu świętego (387) został kapłanem i następnie przez 34 lata był biskupem Hippony w Afryce (+430). – Od wieków wielka matka i wielki syn (ojciec i doktor Kościoła) odbierają cześć jako Święci.

 

„O jedno tylko proszę,

abyście wszędzie, gdzie będziecie, pamiętali o mnie przy ołtarzu Pańskim”.