Modlitwa przed banknotem pieniężnym

Panie, spójrz na ten banknot - ja się go boję.

Ty znasz jego tajemnicę, znasz jego dzieje.

Jakiś on cieżki.

Pociąga mnie, bo milczy.

On nigdy nie powie, co kryje się w jego załamkach, nigdy nie ujawni kryjących się w nim wysiłków i walk.

Nosi na sobie pot ludzki, jest poplamiony krwią, rozczarowaniem, ośmieszoną godnością.

Jest bogaty w cały zawarty w nim ciężar pracy ludzkiej, i ten ciężar jest jego wartością.

Ciężki jest Panie.

Pociąga mnie, a jednocześnie budzi we mnie lęk, bo ma zmarłych na sumieniu,

wszystkich biedaków, którzy dla niego zamęczyli się pracą....

Żeby go tylko mieć, żeby go mieć choć kilka godzin...

Żeby za niego zdobyć troche przyjemności, radości, życia...

Przez ile palców przeszedł Panie?

I czego dokonał w swych długich, milczących podróżach?

Ofiarował białe róże promiennej narzeczonej,

Nim opłacono słodycze na chrzciny,

To on żywi różowego bobasa,

On położył chleb na stole rodziny,

Pozwolił młodym na śmiech, starszym na radość,

Opłacił wizytę u lekarza wybawcy,

Dał książkę, z której uczy się dzieciak.

To on oblókł w habit dziewicę.

Ale to on wysłał list oznajmujący zerwanie,

To on opłacił usunięcie maleństwa z łona matki,

To on rozdał alkohol i rozpił człowieka,

To on wyswietlił dzieciom zakazany film i nagrał wstrętna płytę,

To on usidlił młodego chłopca, z dorosłego zrobił złodzieja,

To on na kilka godzin kupił ciało kobiety,

To on opłacił morderczą broń i deski na trumnę.

O Panie ofiaruję ci ten banknot

w jego tajemnicach radosnych,

w jego tajemnicach bolesnych.

Dziekuje ci za życie i za radość, jakie on dał.

Przepraszam cię za zło, które wyrządził.

Ale nade wszystko, Panie, ofiaruje go Tobie za całą pracę ludzką, za cały człowieczy trud, którego jest symbolem, a który - jako pieniądz bez plam - już jutro zostanie przemieniony w Twoje wieczne życie.