Panie, Tyś tego chciał: otom powalony na ziemię. Nie śmiem się podnieść, nie śmiem więcej spojrzeć na Ciebie. Nic, nic jestem Nic; teraz wiem.

Twoje światło jest straszne, Panie; chciałbym schować się przed nim.

Odkąd Cię przyjąłem, oświeciłeś moje mieszkanie.Codziennie Twoja jasność oświetla je bezlitośnie. I widzę to ,czego nigdy nie widziałem.

Widzę las moich grzechów za drzewem, które je zasłaniało.

Widzę niezliczone korzenie, które są nie do wychwycenia.

Widzę, że wszystko we mnie jest ci przeszkodą, tak jak najmniejsza czątka materii przesłania słońce i rodzi noc.

Widzę, że szatan atakuje te punkty mojej fortecy, które uważałam za niezdobyte.

I widzę, że chwieję się i jestem bliski upadku.

Widzę swą bezsilność, ja, który myślałem, że mogę ci sie podobać.

Widzę, że wszystko we mnie jest pogmatwane i że żaden ruch nie jest czysty.

Widzę nieskończoną głębie każdej winy w obliczu Twej nieskończonej miłości.

Widzę, żem niezdolny zdobyć choćby jedną duszę hałasem mych słów i wichurą mych odruchów.

Widzę, że Duch tchnie, gdzie nie pracowałem, a ziarno kiełkuje, gdziem nie siał.

Nic, nic, jestem nic,nie robię nic. Teraz wiem.

M. Quoist

A ty dalej oświecasz, Panie, przenikasz światłem. Ani jeden kąt w mej duszy ani w mym życiu nie kryje się w cieniu.

Jakiś Ty twardy i nieubłagany!

Choć odwracam się, jak mogę, Twoje światło jest wszędzie.

I jestem nagi,Panie, przed samym sobą,przerażony.

Dawniej twierdziłem,że jestem grzesznikiem,niegodziwcem.

Wierzyłem w to,Panie,ale nie wiedziałem o tym.

Szukałem przed Tobą jakichś win,

Ale udawało mi się robić tylko mizerne wyznania.

Panie , teraz cała moja istota klęka.

I grzech,jakim się cały czuję, prosi o przebaczenie.

Panie! Dziękuje Ci za Twoje światło , bo bez niego nigdy bym sie nie dowiedział.

Ale ,Panie, dość! Zapewniam Cię,że zrozumiałem:

Ja jestem NIC.

A Tyś jest WSZYSTKO!!!