Nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli.

Tylko czy mnie to zadowala? To porównanie do wróbli?

Wróble to takie szare, nieciekawe ptaki.

Czy nie lepiej by zabrzmiało: "Nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele orłów/papug/jastrzębi" itp. itd?

Wróble są tak samo mało znaczącym stworzeniem, jak ja. Szara, nieciekawa, ćwierkająca na płocie, nie przynosząca żadnego większego pożytku.

Ale przez to zestawienie właśnie widać, że mimo mojej nieatrakcyjności jestem dla Boga ważna...

Tylko czy ja potrafię przyjąć swoją "wróblowatość" i nie silić się na zasługi przed Nim? Czy potrafię przyjąć Jego miłość i przestać się zamartwiać, że niczym na nią nie zasłużyłam?