Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego.

Czy mam więc zapomnieć o przeszłości? Przecież muszę uczyć się na błędach, nie da się na zawołanie zapomnieć o tym, co było.

Tylko że może pojawić się niebezpieczeństwo, że zacznę żyć przeszłością i że zamiast się na niej uczyć, zacznę"dzięki" niej bać się teraz żyć, podejmować decyzje i ponosić za nie odpowiedzialność.

Przeszłość potrzebna mi jest, by dojrzewać, z niej wyrastam, ale nie zajmę się budową Królestwa Bożego, jeśli nie oderwę swego serca od tego, co było i nie zajmę się tym, co jest i co ma być.