Głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, w razie potrzeby wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz.

 Dużo łatwiej jest wykazywać cudze błędy, nawet jak nie ma potrzeby, niż podnosić kogoś cierpliwie na duchu.

Wybieram sobie z Bożych słów, to co mi bardziej pasuje i co mi łatwiej zachować, zamiast działać na odwrót - skupić się na tym, co trudniejsze dla mnie, co przychodzi mi z większym trudem.

Łatwiej mi trwać w smutku, niż starać się żyć radością.

A już najłatwiej przychodzi mi żyć leniwie i letnio. Nauczanie, nastawanie, wykazywanie wiąże się z pracą, zdobywaniem wiedzy, ćwiczeniem się w cnotach.

Najłatwiej więc jest stwierdzić, że nic mi do drugiego i każdy sam jest przed Bogiem za siebie odpowiedzialny.

A tak nie jest.