Niebiosa, spuśćcie sprawiedliwego jak rosę, niech jak deszcz spłynie z obłoków, niech się otworzy ziemia i zrodzi Zbawiciela.

 

Niebiosa i ziemia połączą się - z niebios spłynie sprawiedliwy, ziemia zrodzi Zbawiciela.

Kiedy człowiek odrywa się od ziemi, od siebie, kiedy zwraca swój wzrok w górę, na obłoki, wtedy następuje połączenie ziemi i nieba. Wtedy nadchodzi zbawienie w codzienności zwykłych spraw, szarych problemów, nużących dociekań, pustki i smutku.

Wiem, że to Bóg od zawsze wychodzi człowiekowi naprzeciw, i zadziwia mnie Jego pokorna cierpliwość na ruch z mojej strony: krok w Jego stronę, spojrzenie w górę...

Panie, proszę o łaskę cierpliwego oczekiwania na drugiego człowieka, na ruch z jego strony...