Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska, według nadziei, którą pokładamy w Tobie.

Tyle przyjmę Twoich łask, ile nadziei pokładam w Tobie, mój Boże.

Im więcej polegam na tych rozwiązaniach, które stawia mi przed oczami otoczenie, media, ja sama, tym mniej miejsca zostawiam dla Ciebie.

Nadzieja. Trudno ją mieć, gdy walą się życiowe plany, gdy spotyka mnie nieszczęście, cierpienie. Trudno ją mieć, gdy pozwalam róść we mnie strachowi, rozmaitym lękom o przyszłość, o coś, nad czym zupełnie nie mam władzy. Przecież bojąc się tego, co wydarzy się za kilka dni czy miesięcy, tak naprawdę boję się tego, co się może nigdy nie wydarzyć, bo mogę tego czasu po prostu nie dożyć.

Nadzieja. Coś, co nie pozwala mi do końca pogrążyć się w zwątpieniu, smutku, rozpaczy. To małe światełko w ciemnym tunelu. A każdy tunel ma swoje wyjście i z każdego się kiedyś wychodzi.

Problem w tym, że ja wcale nie chcę w nim być. Problem tak naprawdę leży w mojej niezgodzie na moje własne życie. Ale nie mam innego...