Jezus powiedział do swoich uczniów:„Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim wy sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą”.

Ludzie uważają, że te akurat słowa Jezusa wskazują, by nikogo nie oceniać. Ale te słowa to nie zakaz dla oceny czyich zachowań, słów, a wskazówka, rada, jak taki sąd i ocena ma wyglądać.

Nie sądźcie. Nie wydawajcie na nikogo wyroku. Bądźcie wobec drugiego człowieka otwarci i miłosierni, gotowi ciągle wysłuchać, pocieszyć, zrozumieć. Wybaczajcie zło, jakie z jego strony doświadczyliście. Bądźcie hojni w dawaniu miłości.

Ale nie zamykajcie oczu na nieprawidłowości, zło, które robi drugi człowiek. Nie milczcie, bo milczenie jest przyzwoleniem na nie.

Jak patrzysz na drugiego człowieka, jak o nim mówisz, jak oceniasz jego postępowanie, jego motywacje, tak sam zostaniesz oceniony.

Z jednym wyjątkiem – brak reakcji na cudze zło nie sprawi, że i na moje zło i grzechy Bóg nie zareaguje. Pobłażliwość dla cudzego grzechu nie zaowocuje pobłażliwością dla mojego grzechu. Bo w tych relacjach nie ma jednoznacznych powiązań, a cudze zło i mój brak reakcji to zgorszenie dla innych ludzi, którzy też oceniają i osądzają.

Zostanę tak oceniona, jak sama oceniam. I dobrze. Chcę być oceniona uczciwie – chcę sama oceniać uczciwie. Chcę, by moje zło nazwano złem, a dobro dobrem, słabość słabością.

To bardziej wymagające, niż umycie rąk i uznanie, że nie wolno człowiekowi oceniać tego, co widzi, co słyszy, co poznaje.

Uderzające jest też to, że często nie chcemy oceniać ludzi nam obcych, ale nie mamy oporu przed wydawaniem wyroku i krzyżowaniem najbliższych. Dajemy sobie do tego prawo, bo przecież ich „znamy”.

Jaką miarą mierzysz matkę, ojca, brata, siostrę, męża, ciotkę, syna – taką i tobie odmierzą.

Im więcej w tej mierze miłości, tym z większą miłością zostaniesz osądzony. Im więcej obojętności, wrogości, nienawiści, podstępu...