Jezus usłyszał to i rzekł do nich: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników”.

 

Jeśli z wyższością patrzę na drugiego człowieka i piętnuję jego słabości, mówię o jego grzechach, wskazuję na jego złe postępowanie – to nie do mnie przychodzi Jezus. W tym samym momencie jestem jak ci faryzeusze, którzy wskazywali na innych, a nie widzieli, że sami błądzą, sami grzeszą, sami są niegodni tego, by był z nimi Święty.

Dostrzec swoją słabość polegającą na iluzji siły, mądrości, wiedzy, poradzenia sobie, wystarczalności. Dostrzec swoją słabość, polegającą na odrzuceniu pomocy drugiego człowieka.

Dostrzec swoją chorobę w tym, co do tej pory było dla mnie zdrowiem.

Dostrzec siłę we własnej słabości – i nie bać się poprosić Go o pomoc. Nie bać się krzyczeć do Niego, wołać i wzywać. On przyjdzie i uleczy.

Ale potem już nic nie będzie takie samo…

Bycie zdrowym zobowiązuje do pracy, do służby chorym, do pomagania tym, którzy nie wiedzą, gdzie jest Lekarz.