Za wszystko dziękujcie Bogu, taka jest bowiem wola Boża względem was w Jezusie Chrystusie.

 

Żeby dziękować za wszystko, trzeba uznać swoją ograniczoność. Nie wiem, czemu spotyka mnie to czy tamto. Czasem nie dowiem się tego nigdy, czasem dostrzegę to po wielu latach, czasem wystarczy chwila na modlitwie – i wiem.

Jeśli uznam swoją ograniczoność w pojmowaniu własnego życia – i jeśli zawierzę Bogu, że On wie, tylko On; że to wszystko, cały świat i ja, mały paproszek, okruszek ziemi i kropelka w oceanie Kosmosu – że jestem w Jego ręku, w Jego sercu – to czemu mam nie dziękować? Co mi jeszcze w dziękczynieniu przeszkadza?

Przeszkadza mi przywiązanie do własnego smutku i zniechęcenia. Można przywiązać się do swojego postrzegania tak bardzo, że człowiek nie potrafi się radować i dziękować. Rozumowo to wie, ale uczuciowo tego nie chce zrobić.

„Panie, przymnóż nam radości”