W tym czasie Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga. Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami: Szymona, którego nazwał Piotrem; i brata jego, Andrzeja; Jakuba i Jana; Filipa i Bartłomieja; Mateusza i Tomasza; Jakuba, syna Alfeusza, i Szymona z przydomkiem Gorliwy; Judę, syna Jakuba, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą. Zeszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie. Był tam duży poczet Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jerozolimy oraz z wybrzeża Tyru i Sydonu; przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób.

 

Tylko rodziny się nie wybiera. A jednak można i tu wybrać – odejście od członków rodziny.

 

W każdym z nas jest niewierność Piotra, niedowiarstwo Tomasza, podłość Judasza, pycha Jakuba, nadgorliwość Szymona.

I każdy z nas jest umiłowanym uczniem Jezusa.

 

Każdy  z nas jest też tym, kto nie został wybrany – tak jak inni uczniowie Jezusa i ludzie, którzy przyszli Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Ciekawe, jakie uczucia i myśli wzbudził w nich wybór Jezusa? A jak ja patrzę na wybory Jezusa czy ludzi, gdy widzę czyjąś przyjaźń, zażyłość, serdeczność, ciche porozumienie i radość z bycia razem?

 

Bycie wybranym kojarzy się przeważnie jedynie z honorami, docenieniem, a tak naprawdę to trud. To nieustanne wezwanie do ciągłego nawracania siebie, zmiany swojego myślenia, patrzenia, do porzucania swojego egoizmu – dla drugiego człowieka, dla Boga. Jakże często apostołowie byli głodni, nie mieli gdzie spać, byli ciągle w ruchu i nie mieli w swoim życiu nic stałego. Poza Jezusem. Jakże długo On im nie wystarczał.

 

Wybór tych, którzy są i będą obok mnie. Każdy wybór jest dla wybranego wyróżnieniem, bo oznacza zaakceptowanie wad, niedoskonałości. Dobrze by było, by moje wybory poprzedzała noc modlitwy i rozmowy z Bogiem. Tylko dzięki temu znajdę siły, by zdrajcę nazwać przyjacielem…