Każdemu z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego.

I On ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami dla przysposobienia świętych do wykonywania posługi, celem budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa. Chodzi o to, abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu. Natomiast żyjąc prawdziwie w miłości sprawmy, by wszystko rosło ku Temu, który jest Głową, ku Chrystusowi.

 

Bóg patrzy na każdego człowieka i każdego obdarza powołaniem.

Każdy człowiek ma po coś żyć i coś realizować. Powołanie to nie jest coś indywidualnego, jak program rozwoju czy osobista kariera.

Każde powołanie jest dla innych ludzi, dla każdego człowieka, którego na swej drodze spotykam.

W swoim życiu wypełniamy różne powołania: najpierw jako dzieci, potem będąc w małżeństwie, kapłaństwie. Będąc rodzicem, dziadkiem. Pracując, wypoczywając.

Bycie żoną czy mężem to nie tylko powołanie w obrębie jednego mieszkania, jednej rodziny. Tak samo bycie ojcem czy matką; bycie osobą samotną czy zakonnikiem.

Jesteśmy zanurzeni w naszym powołaniu, a realizować je najpełniej będziemy dopiero wtedy, gdy zaakceptujemy siebie w danej życiowej roli, gdy zgodzimy się na plan Boga, jaki ma wobec naszego życia i po prostu będziemy żyli, dążąc do Boga.

Owocem dobrej realizacji naszego powołania jest to, że wokół nas będzie coraz więcej miłości, coraz więcej osób, chcących się nią ogrzać, rozpalić – i nabrać sił do dalszej wędrówki do Ziemi Obiecanej.

A Bóg nie skąpi łask na tej drodze. Jego hojność jest niepojęta, nie do ogarnięcia.

Nie dojdziemy do Ojca sami, bez innych ludzi...