Jezus powiedział do swoich uczniów:

„Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie. A wy podobni do ludzi oczekujących powrotu swego pana z uczty weselnej, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze”.

Ten, kto kocha, nie męczy się oczekiwaniem. Czekanie na ukochaną osobę mija szybko, gdy można zanurzyć się we wspomnieniach wspólnie spędzonych chwil, wzajemnych małych i dużych radości, rozmowy.

Jedząc, pijąc, pracując, modląc się, rozmawiając, czytając, śmiejąc się, płacząc – człowiek, który kocha, nigdy nie jest tak naprawdę sam. Obok cały czas jest Ukochany – dzięki myślom o Nim.

Wtedy czekanie staje się Spotkaniem.