Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją, rzekł jeden z uczniów do Niego: „Panie, naucz nas się modlić, jak i Jan nauczył swoich uczniów”.

A On rzekł do nich: „Kiedy się modlicie, mówcie:

«Ojcze, święć się imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje.

Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj

i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto nam zawini;

i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie»”.

 

W tej modlitwie jest wszystko, cały ludzki mikrokosmos. Gdyby odmawiając ją zatrzymywać się nad sensem każdego wezwania, modlitwa wieczorna kończyłaby się rano, a poranna – wieczorem.

Człowiekowi naprawdę żadnych więcej słów nie trzeba, by rozmawiać z Bogiem.