Przenikasz i znasz mnie, Panie,

Ty wiesz, kiedy siedzę i wstaję.

Z daleka spostrzegasz moje myśli,

przyglądasz się, jak spoczywam i chodzę,

i znasz moje wszystkie drogi.

Ty bowiem stworzyłeś moje wnętrze

i utkałeś mnie w łonie mej matki.

Sławię Cię, żeś mnie tak cudownie stworzył,

godne podziwu są Twoje dzieła.

 

 

Czy mogę popatrzeć na siebie i powiedzieć: dziękuję za to, jaka jestem? Chwalę Panie Twoje dzieło – siebie? Jestem cudem – jak wszystko, co stworzyłeś. Skoro, Panie, tak dobrze mnie znasz – i nadal kochasz – musi być we mnie dobro i piękno.

Czy umiem je w sobie zobaczyć?