Kto się w opiekę oddał Najwyższemu

i mieszka w cieniu Wszechmocnego,

mówi do Pana: „Tyś moją ucieczką i twierdzą,

Boże mój, któremu ufam».

Bo On sam cię wyzwoli z sideł myśliwego

i od słowa niosącego zgubę.

Okryje cię swoimi piórami,

pod Jego skrzydła się schronisz.

Wierność Jego jest puklerzem i tarczą;

nie ulękniesz się strachu nocnego.

Ani strzały za dnia lecącej,

ani zarazy, co skrada się w mroku,

ani moru niszczącego w południe.

Nie przystąpi do ciebie niedola,

a cios nie dosięgnie twego namiotu.

Bo rozkazał swoim aniołom,

aby cię strzegli na wszystkich twych drogach.

 

Niewiara człowieka w Boga, który w taki nieustanny sposób czuwa nad nim, bierze się w części z tego, że człowiek musiałby przyjąć, że Bóg naprawdę dzień i noc na niego spogląda. A kto chciałby być przez cały dzień obiektem zainteresowania samego Boga, którego nie można zrozumieć i pojąć; któremu obce są ludzkie cechy bożków pogańskich; który zawsze jest Inny?

Człowiek został stworzony na obraz i podobieństwo Boga samego, ale Bóg nie jest taki, jak człowiek.

Człowiek chciałby pojąć i określić Boga, a nie umie poradzić sobie ze zrozumieniem tego, kim są stworzeni przez Boga aniołowie.