To, co było, jest tym, co będzie, a to, co się stało, jest tym, co znowu się stanie: więc nic zgoła nowego nie ma pod słońcem.

Dla mnie te słowa są pełne nadziei – nie ważne, co czuję dzisiaj, jakie przeżywam cierpienia, smutki, tragedie – to przeminie i znowu zaświeci słońce, w sercu będzie pokój i radość. One też przeminą i znowu nadejdzie czas smutku i trwogi – i tak bez końca, aż do śmierci.

Bo dopiero tam okaże się, że ta naprzemienność i zwyczajność ludzkiego życia miała sens. A tu świadomość przemijalności daje nadzieję, że kiedyś będzie lepiej, kiedyś się uśmiechnę. Dzięki tej wiedzy człowiek przestaje oskarżać Pana Boga o nieobecność, o opuszczenie człowieka.

Oby tylko wytrwać. Dlatego wytrwałość jest taka cenna.

Bez niej ludzie skazani są na dryfowanie od jednego samopoczucia do drugiego.