Jezus zawołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami i władzę leczenia chorób. l wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych.

Mówił do nich: „Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie. Gdy do jakiego domu wejdziecie, tam pozostańcie i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśli was gdzie nie przyjmą, wyjdźcie z tego miasta i strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim”.

Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.

Czy tego chcę, czy nie, i ja jestem w podróży – jak Dwunastu Apostołów, a więc te uwagi Jezusa odnoszą się również do mnie: w podróży mam nie przywiązywać się do rzeczy materialnych, nie kłopotać się o to, co będę jeść czy pić, jak wyglądam i czy mam na koncie wystarczająco wiele, by żyć godnie na emeryturze. Mam nie wybierać sobie towarzyszy podróży, nie krzywić się, gdy obok mnie będą szarzy, mało w oczach świata znaczący ludzie – ot, tacy przeciętniacy jak ja. Gdy mnie ktoś odrzuci, skrzywdzi, zrani, mam po prostu odejść – i pomstę zostawić Bogu, a nie wiecznie rozpamiętywać doznane krzywdy i urazy.

Mnie też dano władzę na złymi duchami i władzę leczenia chorób: modlitwa, post, jałmużna to narzędzia mojej władzy.

Mam iść, pracować i świadczyć swoim życiem o Królestwie Bożym – a wszystko inne będzie mi dane.