O, niemądry! Przecież to, co siejesz, nie ożyje, jeżeli wprzód nie obumrze. To, co zasiewasz, nie jest od razu ciałem, którym ma się stać potem, lecz zwykłym ziarnem, na przykład pszenicznym lub jakimś innym.

 

Mądrością jest pamiętać o śmierci, o tym, że wszystko jest nietrwałe i podlega zmianie.

Śmierć poprzedza prawdziwe życie. Życie przynosi plon po śmierci.

Obumieranie dotyczy każdego człowieka i każdej rzeczy: księdza i kapłaństwa, męża i żony w małżeństwie, chorego w chorobie, samotnego w samotności.

To, co każdy z nas robi, kiedyś musi obumrzeć – patrząc po ludzku musi ulec zniszczeniu. Każde dzieło życia, każda radosna chwila, każdy okruch szczęścia.

Ta nietrwałość nie powinna być jednak przepełniona smutkiem, bo to, co powstanie, dopiero naprawdę daje Życie.

Tak jak jedno ziarno, które wpada do ziemi i obumiera, by z niego powstało dość ziaren na bochenek chleba. Jednym ziarnem nikt się nie naje. Gdy ono obumrze – daje Życie.