Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.

 

Miłość to trudna sprawa. Słowo odmieniane na wszystkie sposoby we współczesnym świecie, ale w świecie nie niesie ze sobą tych treści, które sprawiają, że ta miłość daje człowiekowi życie i siły.

Kochać to być cierpliwym i łaskawym dla drugiego, najbardziej nawet przykrego człowieka. To nie zazdrościć, nie szukać swojej chwały, być pokornym i pełnym czystości w patrzeniu na cielesność swoją i drugiego człowieka. Kochać to nie gniewać się, nie zapiekać się w złości, ale szukać rozwiązania problemów, szukać wyjścia z konfliktów.

Kto kocha, szuka sprawiedliwości, a wszelka niesprawiedliwość napełnia go głębokim smutkiem. Prawda zaś o nim i o drugim człowieku wnosi w jego życie radość.

Kto kocha, znosi upokorzenia, smutek, zranienia – i nie odpłaca tę samą monetą.

Kto kocha, wierzy, nawet gdy jest wyśmiewany i nazywany „naiwniakiem”.

Kto kocha, ufa, choćby wokół walił się świat.

Kto kocha, wszystko przetrzyma – i nadal będzie w nim miłość.

 

Bez Boga i Jego łaski człowiek nie umie tak kochać; taka miłość nie jest możliwa.