Człowiek zmysłowy bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha. Głupstwem mu się to wydaje i nie może tego poznać, bo tylko duchem można to rozsądzić.

 

Wydaje mi się, że wiem, jak mam żyć. Idę za swoimi zmysłami, uczuciami, emocjami. Kieruję się swoim rozumem, inteligencją.

Ale to nie jest droga duchowa.

Człowiek składa się z ciała, psychiki, z rozumu. Ale dopóki nie zaczyna kierować się tym najważniejszym, co otrzymał – duchem [w znaczeniu duszy], nigdy nie będzie szczęśliwy, a jego życie pełne będzie porażek.

Co zrobić, by rozwijać duchowe poznanie?

Iść na naukę do Mistrza, a On postawi na mojej drodze człowieka duchowego, którego praktyczne rady czy uwagi wskażą, w którym miejscu we mnie zwycięża człowiek zmysłowy, człowiek intelektualny, człowiek „spsychologizowany”.

Tylko żeby pójść na naukę, trzeba widzieć taką potrzebę, trzeba w pokorze uznać własną niemożność dobrego, duchowego patrzenia na swoje sprawy, trzeba pokory – i zaufania do Boga i człowieka.