Pan skierował do mnie następujące słowo: „Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię”.

Pan kieruje teraz do mnie te słowa.

Zna mnie, odkąd jestem na tym świecie. Zna moje myśli i moje słowa. Wie, jakie są moje najbardziej skryte pragnienia, te, których nawet przed sobą nie wypowiadam. Wie, czym kieruję się w życiu i dlaczego popełniam zło. Wie o mnie wszystko.

A ja nieustannie zamartwiam się sobą, zamiast rozkoszować się tym, że On wie, On rozumie.

Zamiast nieustannie dociekać, będąc mężem, żoną, matką, ojcem, synem, córką, księdzem, robotnikiem, nauczycielem... czy to właśnie jest moje powołanie, mam być mężem, żoną, matką, ojcem, synem, córką, księdzem, robotnikiem, nauczycielem. Mam jak najlepiej, jak najbardziej zgodnie z Bożym słowem wypełniać to, co tu i teraz robię. Nie odwracać się wstecz, nie żyć przyszłością.

On mnie zna, zna od zawsze. Zna mnie lepiej, niż ktokolwiek na ziemi, w tym i ja, potrafię siebie poznać. Nie muszę się sobą martwić. Mam żyć.