W zależności od tego, na co patrzymy, takie też klimaty serca zachowujemy. Odczuwanie zagubienia, poczucie bezsensu i pustki powinno prowadzić do refleksji nad naszym patrzeniem i słuchaniem.

Słuchanie i patrzenie kształtuje serce. To, na co patrzymy, staje się naszym przeżywaniem. W zależności od tego jak i co przeżywamy, takie piękno lub brzydotę, dobro lub zło nosimy w sercu i rozważamy. Patrzenie i słuchanie jest działaniem, jest dokonaniem wyboru, który zbliża do Boga lub oddala. Dlatego nie można na cokolwiek patrzeć i czegokolwiek słuchać. Człowiek takim się staje, jakim jest to, na co patrzy i jakim słowom pozwala wnikać w swoje serce.
Oglądanie tego, co nie zaraża pięknem, nie pociąga do prawdziwego życia, do tworzenia, a jedynie zatrzymuje na świecie widzialnym, zubaża wrażliwość, ogranicza myślenie, wprowadza w stagnację ducha.
Zarówno Bóg jak i szatan docierają do nas przez nasze patrzenie i słuchanie. Bóg wzrusza pięknem, wydarzeniami i słowem. Szatan wzrusza wyłącznie opakowaniem, na małą chwilę, a potem odsłania pustkę, bezwartościowość i niesmak życia. Wiele spraw, na które patrzymy i słów, które docierają do serca, tworzy nadzieję lub jej pozbawia. Najważniejsze jest w życiu patrzenie i słuchanie, bo ono jest napełnianiem się treścią i formą będącą zachętą do podążania określonymi szlakami. Nasze oczekiwania są kształtowane przez to, na co patrzymy i czego słuchamy.
Szatan pozbawia oczekiwań. Bóg pobudza do nich ludzkie serce. Szatan skłania tylko do tego, co „teraz”, zmusza do bycia krótkowzrocznym, pozbawionym myślenia, zaspokojonym na małą chwilę. Bóg nie zwalnia z patrzenia i widzenia dalej, wyżej i głębiej. On chce, byśmy wybierali to, na co patrzymy i czego słuchamy, pamiętając o życiu wiecznym.
W zależności od tego, na co patrzę i czego słucham, tam idę. „Patrzenie z miłością” powoduje odzyskanie wzroku. Patrzenie z żalem, z nienawiścią prowadzi do jego utraty.