Zastanawiające jest,że jeśli wymienia się

siedem grzechów głównych ten jest

traktowany szczególnie-jako ,,korona ,,

wszystkich. Ujmował to malarsko Hieronim Bosch

niejako wywyższając ten grzech na tle innych

na swym obrazie-tu w aspekcie relacji

kobieta-mężczyzna. W książeczce Ks.Giuseppe

Tomaselliego-,,Twarzą w twarz z demonem,,

mamy podobny choć słowny obraz. Diabeł

stwierdza,że tym grzechem pogrąża najwięcej dusz.

Sugeruje tu też działanie podstępem bo miesza

go ze swoiście pojętą ,,miłością ale mnie interesuje

coś innego-jego siła-ale bez jakiegoś

fascynowania się nim. Może inaczej-skuteczność

i szkody jakie powoduje. Myślę,że wynika to z tego

że grzech ten jest głęboko wewnętrzny może

najbardziej ze wszystkich. Rodzi pewne skazy

czasem dyspozycje,nawyki. Przynajmniej potencjalne.

Bo to co jest tylko w myślach,duszy też się liczy.

Napisałem potencjalne żeby go nie demonizować.

Dlaczego ten grzech jest tak wewnętrzny? Ponieważ jeśli go dokonują np.

dwie osoby wchodzą w obszar uczuć,emocji,zmysłów które niejako

poznają na nowo w sobie samych-redefiniują -i tą granicę mogą dowolnie poszerzać.

To ten owoc poznania który ciągle jawi się na nowo,nęci,kusi a pod powierzchnią

ma tę samą podstawę-pułapkę. Podobno zmysły są z natury swej nienasycalne .

Zatem taki grzech może nie mieć końca jeśli ktoś zechce.

Byłoby dużym uproszczeniem sprowadzać grzech nieczystości

tylko do aspektu seksualnego .Człowiek to jedność Duszy i Ciała.

Dlatego akt bez Miłości to jakiś inny świat.

Chrystus mówi,że to co nieczyste rodzi się najpierw w sercu.

W sercu mieszka też Miłość.

Bóg nam ją dał jako Dar.

Dlatego zawsze mamy szansę

nie tyle walczyć z grzechem

co zneutralizować jego iluzję  Miłością .

Kto kocha nie błądzi

lub błądzi już mniej

oczyszczając się

w niej.