Jak kochać i być kochanym?

 I chciałoby się dodać... i być w tym wszystkim szczęśliwym. W dużej mierze zależy to od naszego spojrzenia na otaczająca nas rzeczywistość. Jeśli nasze życie przepełnione jest widzeniem świata przez pryzmat "czarnych okularów", wtedy każda ofiarowana nam miłość i dobroć serca będzie odbierana jako atak. Tym samym nie jesteśmy w stanie odbierać miłości od innych, ale także samemu ich kochać…

 

Jezus uczy nas miłości bezgranicznej. Uniża się w niej aż do krzyża, aby ukazać ludziom, jak bardzo można ukochać. Przez Jego śmierć widzimy, że miłość ludzka może być bezgraniczna i pełna, pełna poświęceń i dobroci. Tej miłości uczymy się całe życie, bo miłość jest procesem, który trwa. Zdamy egzamin z naszej miłości w najmniej oczekiwanym dla nas momencie, dlatego warto do niego się stale przygotowywać…

 

"Kochać to także umieć się rozstać. Umieć pozwolić komuś odejść, nawet jeśli darzy się go wielkim uczuciem. Miłość jest zaprzeczeniem egoizmu, zaborczości, jest skierowaniem się ku drugiej osobie, jest pragnieniem przede wszystkim jej szczęścia, czasem wbrew własnemu" (Vincent van Gogh)

 

Mariusz Hahn SJ

 

Odpowiedź, którą Jezus dał uczonemu w Piśmie nie oznacza, że Boga należy kochać bardziej niż człowieka. Kto kocha Boga, ten kocha drugiego człowieka, ale i siebie samego. Miłości bowiem nie da się podzielić na kawałki i większy dać jednego, mniejszy drugiemu. Kiedy człowiek kocha, to kocha. Kocha i siebie, i drugiego człowieka, i Boga (jeśli Go zna). Miłość jest zawsze jedna, jak jeden jest Bóg. Tu na ziemi ogarnia siebie, Boga i tych, którzy stają na naszej drodze, zwłaszcza najbliższych.

Miłość jest jedna, jak jeden jest Bóg, bo Bóg jest miłością. Nie ma więc mniejszej (gorszej) miłości i większej (lepszej). Miłość jest z natury nieskończona, jak Bóg. Tu na ziemi ograniczona jest ona tylko czasem i przestrzenią, bo jest "uwięziona" w przemijającej materii.

Mieczysław Łusiak SJ