Wśród swoich zapisków znalazłam notatki z rekolekcji, w których uczestniczyłam w 1999r. Nic nie straciły ze swojej aktualności, więc postanowiłam je przepisać i podzielić się nimi tutaj.

Dzisiaj część I:

Po co modlitwa, jeśli nie można zmienić zamiarów Boga względem nas?

 

Ps 145

Chcę Cię wywyższać, Boże mój, Królu,
i błogosławić imię Twe na zawsze i na wieki.

Każdego dnia będę Cię błogosławił
i na wieki wysławiał Twe imię.

Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały,
a wielkość Jego niezgłębiona.

Pokolenie pokoleniu głosi Twoje dzieła
i zwiastuje Twoje potężne czyny.

Głoszą wspaniałą chwałę Twego majestatu
i rozpowiadają Twe cuda.

I mówią o potędze Twoich dzieł straszliwych,
i opowiadają Twą wielkość.

Przekazują pamięć o Twej wielkiej dobroci
i radują się Twą sprawiedliwością.

Pan jest łagodny i miłosierny,
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.

Pan jest dobry dla wszystkich
i Jego miłosierdzie ogarnia wszystkie Jego dzieła.

Niechaj Cię wielbią, Panie, wszystkie dzieła Twoje
i święci Twoi niech Cię błogosławią!

Niech mówią o chwale Twojego królestwa
i niech głoszą Twoją potęgę,

aby oznajmić synom ludzkim Twoją potęgę
i wspaniałość chwały Twego królestwa.

Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków,
Twoje panowanie trwa przez wszystkie pokolenia.

<Pan jest wierny we wszystkich swych słowach
i we wszystkich swoich dziełach święty>.

Pan podtrzymuje wszystkich, którzy padają,
i podnosi wszystkich zgnębionych.

Oczy wszystkich oczekują Ciebie,
Ty zaś dajesz im pokarm we właściwym czasie.

Ty otwierasz swą rękę
i wszystko, co żyje, nasycasz do woli.

Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych drogach
i łaskawy we wszystkich swoich dziełach.

Pan jest blisko wszystkich, którzy Go wzywają,
wszystkich wzywających Go szczerze.

Spełnia wolę tych, którzy się Go boją,
usłyszy ich wołanie i przyjdzie im z pomocą.

Pan strzeże wszystkich, którzy Go miłują,
a wytępi wszystkich występnych.

Niech usta moje głoszą chwałę Pana,
by wszelkie ciało wielbiło Jego święte imię
<na zawsze i na wieki>.

 

 

Jaki jest zamiar Boga względem mnie?

Czy ja tego chcę?

Jesteśmy z założenia Boga, nie z woli rodziców. Jesteśmy chciani.

 

Co mnie może odciągnąć od Jezusa?

Nie prześladowania.

 

Nie upodabniać się do świata.

 

Wiara i uczynki.

Czy moje życie jest zgodne z moim powołaniem? A może to dla mnie nie jest już ważne?

 

Ludzie i rozczarowanie nimi; ale radość, która płynie z faktu, że ja nie chcę rozczarować nikogo (odrzucić zasadę: oko za oko, ząb za ząb). Czy ja się na to zgadzam?

 

Rz 8,15: Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!»

 

Ef 2,3-22: Pośród nich także my wszyscy niegdyś postępowaliśmy według żądz naszego ciała, spełniając zachcianki ciała i myśli zdrożnych. I byliśmy potomstwem z natury zasługującym na gniew, jak i wszyscy inni. A Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia. Łaską bowiem jesteście zbawieni. Razem też wskrzesił i razem posadził na wyżynach niebieskich - w Chrystusie Jezusie, aby w nadchodzących wiekach przemożne bogactwo Jego łaski wykazać na przykładzie dobroci względem nas, w Chrystusie Jezusie. Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił. Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili.

Dlatego pamiętajcie, że niegdyś wy - poganie co do ciała, zwani "nieobrzezaniem" przez tych, którzy zowią się "obrzezaniem" od znaku dokonanego ręką na ciele - w owym czasie byliście poza Chrystusem, obcy względem społeczności Izraela i bez udziału w przymierzach obietnicy, nie mający nadziei ani Boga na tym świecie. Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa.
On bowiem jest naszym pokojem.
On, który obie części [ludzkości] uczynił jednością,
bo zburzył rozdzielający je mur - wrogość.
W swym ciele pozbawił On mocy Prawo przykazań, wyrażone w zarządzeniach, aby z dwóch [rodzajów ludzi] stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój, i [w ten sposób] jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem w jednym Ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości.
A przyszedłszy zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy blisko, bo przez Niego jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca.
A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga - zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.

 

• jestem wolna

• mam służyć Bogu

• bożki – zewnętrzne sprawy; moje uczucia, lęki, niechęć do innych, troska o siebie;

• bożki stają się demonami i doprowadzają do zguby