Złość, ta która rozsadza od wewnątrz i tylko czeka na to, by się uwolnić poprzez moje ręce, w jakimś kierunku.
Podejście pierwsze: czytam książkę, w efekcie po kilku minutach nie mogę się na niej skupić i tylko narasta we mnie złość.
Odkładam książkę, patrzę na wiszący obraz i zastanawiam sie czemu jeszcze bardziej się denerwuję na jego widok (i czemu mam ochote go roztrzaskać). Dochodzę do wniosku, że odkąd go dostałam nie potrafiłam się nim cieszyć i za każdym razem, gdy na niego spojrzę wzbudza co najmniej moją irytację, tak samo jak dzwoneczki chińskie zostawione przez właściciela w pokoju (które w końcu zdjęłam ostatnio).
Podejście drugie: prysznic, patrzę na kropelki wody, złość jak była tak jest, patrzę na wodę przelewającą się przez moje ręce, nadal tam jest, a podobno woda uspokaja.
Iść na spacer? Za zimno, a poza tym tutejszym powietrzem można się prędzej zatruć niż odetchnąć.
Siłownia? Za późno, poza tym to i tak nie rozluźnia, a wręcz irytuje perspektywa samotnego pójścia.
Wygadać się? Tylko komu, pustym ścianom? sąsiadce z naprzeciwka, do której nie gadam (więcej niż "dzień dobry"), a ona do mnie? A nawet jeżeli, to co powiedzieć, że jakaś nieracjonalna fobia mnie dopadła (czy ki pieron)?

Złość, ta nieracjonalna, bez sensownego powodu. Jak można się złościć na samą myśl, że czeka mnie podróż w miejsce, gdzie mogę spotkać "jego". "On" nie jest ani złym człowiekiem, ani nie zrobił mnie ani nikomu innemu krzywdy. Wręcz przeciwnie, jest bardzo dobrym człowiekiem. Podróż w miejsce, które powinnam pokochać, a zawsze panicznie boję się wyjazdu w tamten rejon i czasami odczuwam ulgę, gdy dowiaduję się, że tym razem "jego" tam nie ma. A gdy tylko go widzę, nawet daleko (ledwie zerkającego w moją stronę lub inną), albo muszę znaleźć się koło niego (bo akurat stanie na mojej drodze, jakby nie mógł gdzie indziej), boję się i denerwuję. Jak można się "go" bać? Nie ma żadnego racjonalnego, uzasadniego powodu. Prócz tego, że jest kim jest (co teorycznie normalnie powinno wzbudzać w człowieku ufność).