Dopóki człowiek myśli, że jest jeszcze ktoś na świecie, kto wesprze w trudnych chwilach - żyje nadzieją, biegnie do przodu i pokonuje kolejne trudności. Jednak, gdy najważniejsza osoba w naszym życiu zawodzi i jest jednocześnie ostatnią z możliwych - traci nadzieję. Czuje, że został sam jak palec, a w tej samotności i bezdraności ogarnia go rozpacz. Szuka wówczas tego skrawka, rąbka płaszcza, w którym mógłby ulokować swoją nadzieję, bo czymże jest człowiek bez nadzei? Jeśli wierzy, po tym jak wszyscy wokół go zawiedli... lokuje swoją nadzieję w Bogu, jedynym stabilnym punkcie, na którym można się oprzeć.