W naszej kulturze imię Judasz bardzo źle się nam kojarzy. Oto mówimy o imieniu, które nosił człowiek zdradzający Jezusa, on wydał Go za garść srebrników. Jest to czyn godny potępianie. Naszło mnie jednak przemyślenie, że  ja wcale nie jestem od Judasza lepszy. Tak, jak Judasz przedłożył pieniądze nad Boga, tak i my czasem przedkładamy inne wartości, przyjemności nad to, czego Bóg od nas chce.

„Wtedy jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów   i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam». A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać.”  (Mt 26, 14-16)

---

---

 

Każde nasze niegodziwe zachowanie jest takim wydaniem Chrystusa na śmierć, a naszymi monetami jakaś doczesna korzyść z tego płynąca.  Z czasem okazuje się, że ta zdrada się nam „nie opłacała” i strasznie tego żałujemy. Judasz dokonał samobójstwa z tego wszystkiego,  oczywiście dla nas nie jest to żadna alternatywa, bo przecież możemy żałować za nasze uczynki w ramach miłości Bożej, w ramach Bożego objawienia.

 Pan Jezus jest do nas we wszystkim podobny oprócz grzechu, więc  wszyscy mamy możliwość aby próbować być jak On, aby pozbyć się grzechu, bo wtedy zbliżymy się do Niego jak najbardziej.  Można się zastanowić nad taką możliwością: im bardziej będziemy podobni do Chrystusa, tym bardziej będziemy mogli czynić Boże cuda. Jezus wielokrotnie nauczał o wierze, która czyni cuda. Wiara ta zakłada odstąpienie od grzechu. Spójrzmy na apostołów, oni byli jak najbliżej Niego i czynili właśnie cuda na chwałę Bożą.  Nie chcę tutaj napisać, że porzucając grzech będziemy uzdrawiać ludzi z chorób. Raczej, żyjąc bezgrzesznie (lub możliwie jak najbardziej bez złych uczynków), będziemy dawać innym ludziom dobro, uśmiech, radość, uzdrawiać ich duszę, uspokajać ją – a to jest równie wielki, jak nie większy, cud.

/Szukający w Drodze