Chciałbym, żebyście byli wolni od utrapień. Człowiek bezżenny troszczy się o sprawy Pana, o to, jak by się przypodobać Panu. Ten zaś, kto wstąpił w związek małżeński, zabiega o sprawy świata, o to, jak by się przypodobać żonie. I doznaje rozterki. Podobnie i kobieta: niezamężna i dziewica troszczy się o sprawy Pana, o to, by była święta i ciałem, i duchem. Ta zaś, która wyszła za mąż, zabiega o sprawy świata, o to, jak by się przypodobać mężowi. Mówię to dla waszego pożytku, nie zaś, by zastawiać na was pułapkę; po to, byście godnie i z upodobaniem trwali przy Panu. 1 Kor 7, 32-35

Chciałoby się podyskutować z tym fragmentem. No bo jak to: bycie mężem/żona jest czymś gorszym od bycia zakonnicą/księdzem? Gdyby nie małżeństwo ludzkość już dawno by wyginęła. Widać Pan Bóg miał jakiś cel ustanawiając ten sakrament. Ja osobiscie widzę w tych słowach przestrogę: bym w swoim życiu rodzinnym w przyszłości nigdy nie zapomniała o Bogu, bym na Nim budowała swój dom jak na skale. W miłości mężczyzny i kobiety ma być widoczna miłość, jaką Bóg obdarza swoje stworzenie. I mimo wszystko to On ma być na pierwszym miejscu nie współmałżonek.

Tylko trochę smutne jest to, że tak rzadko słyszę w kościele o tym, jaką misję ma małżeństwo. I jak piękna może być to droga. Większość kazań dotyczących powołania do życia w rodzinie kręci się wokół tematu czystości, aborcji, antykoncepcji itp. Tego nie wolno, i tego, tamtego też nie... A co dostaniemy za te wszystkie wyrzeczenia, dla niektórych niewyobrażalne? Niby mówi się o znaczeniu rodziny, ale odnoszę wrażenie, że w mało przekonujący sposób. Ale może to tylko moje odczucie.

Zarówno droga kapłańska, jak i zakonna są bardzo piękne i potrzeba ludzi, którzy będą nimi szli. Ale trzeba nam też świętych rodzin, które całym życiem będą świadczyły o Bogu. Małżeństwo też trzeba dziś promować.