Pod takim tytułem ukazał się w ostatnich dniach sierpnia w GN artykuł o zmaganiach jednej rodziny z chorobą dziecka. I cytat:

Bo całe życie pani Grażyny jest świadectwem wielkiej matczynej miłości. Były w nim najpierw dramaty poronień, dzieci utraconych jeszcze w jej łonie. Potem decyzja o adopcji.

Miłość i nadzieja idą ze sobą w parze. Do tego z tyłu "zycie w cieniu smierci", bo na dzis nie ma lekarstwa na chorobę.

Uderzyło mnie to jedno zdanie zacytowane wcześniej. O poronieniach zaczyna się mowic. Mowic jak o tragedii. I o dzieciach utraconych w wyniku przedwczesnych narodzin.