www.t-love.blog.onet.pl - Zapraszam!

Przeczytałem dziś na onecie, notkę, w której osoba mówiła, że wiara jest rzeczą osobistą. Przeczy to istocie chrześcijanina. Owszem wiara jest sprawą osobistą, ale tylko do pewnego stopnia.  Jest osobista kiedy wybieram religię, określam się jak chcę ją realizować, ale jak już podejmę decyzję to mam obowiązek świadczyć o tym.  Chrześcijanin to przede wszystkim Apostoł, odważę się powiedzieć, że misjonarz. Na razie żyjemy w kraju, gdzie nie musimy oddawać życie za religię, a czy tak będzie cały czas tego nie wiem. Może przyjdzie czas, że nasi rodacy będą musieli swoje przywiązanie do Jezusa potwierdzić krwią. Oby to na nas nigdy nie przyszło. Ale to jest skrajność. Każdy z nas na różne sposoby może manifestować swoją wiarę. Jedni umieszczą jakiś breloczek na plecaku (przyp. o akcji nie wstydzę się Jezusa), inni wyjdą z różańcem na ulicę. Zdarza się, że gdy jestem w swoim mieście rodzinnym idę z różańcem na miasto i modlę się za wszystkich, których spotkam po drodze. Ojciec rekolekcjonista mówił, że ludzie, będą do nas przychodzić i prosić o modlitwę, ja już tego doświadczam, cieszę się ogromnie, że wpisujecie intencje do księgi, że przysyłacie prośby na e-maila. Bardzo mnie to buduje, wówczas wiem po co idę do kaplicy, mam o czym rozmawiać z Bogiem, mogę rozmawiać o Was, modlić się za Was. Fajne, że później ktoś odpisuje, że powiodło się to co zamierzał i mi dziękuję. Ja jednak proszę, żeby nie mi dziękować, ale Bogu. Ja zawsze to powtarzam , „ja Panie jestem tylko narzędziem”, cieszę się, że mogłem komuś pomóc, jednak to nie ja działałem swoją mocą ale Ty. Modlitwa w intencjach różnych ludzi, różnych grup, bardzo mi pomaga odkrywać sens kapłaństwa. Chcę powiedzieć każdemu z Was, że „na krzywych liniach życia, zawsze prosto pisze Pan Bóg”. Każdy zakręt na naszej drodze, czemuś służy, ma nas wyprowadzić na prostą drogę. Przypominam sobie tyle sytuacje, w których wypominałem Panu, że na to nie zasłużyłem, a teraz gdy patrzę z perspektywy czasu widzę jak to mi było potrzebne. Te sytuacje nauczyły mnie cierpliwości, miłości do drugiego człowieka, a przede wszystkim wrażliwości. Mogę się przyznać, że w tej regule streszcza się moja rozmowa z Panem „Powiedz Mi jego imię, a następnie co byś chciał, żebym teraz dla niego uczynił. Nie wahaj się, proś o wiele! Mów do Mnie prosto i otwarcie o biednych, których zamierzasz pocieszyć, o chorych, których cierpienia widzisz, o zabłąkanych, dla których gorąco pragniesz powrotu na dobrą drogę .Powiedz Mi o nich chociaż jedno słowo. Czy odczuwasz w duszy nieokreślone przygnębienie, które wprawdzie jest bez podstaw, ale mimo to nie przestaje rozrywać ci serca? Rzuć się w ramiona mojej Opatrzności! Jestem przy tobie, u twojego boku. Ja wszystko widzę, wszystko słyszę i w żadnym momencie nie zostawię cię".

Często mnie ludzie pytają, jak ty sobie radzisz w seminarium, z tymi wszystkim ograniczeniami. Czasami jest bardzo trudno, ale siłę, czerpie z modlitwy, idę na całego z Panem Bogiem. Lubię kiedy jestem sam  w kaplicy, zgaszone światło, odblask czerwonej wiecznej lampki na ścianie, prawdziwa rozmowa serca z sercem. Czasami nie wiem co mówić, jestem tak przytłoczony problemami, że po prostu nic nie mówią, po prostu wpatruję się w tę lampkę, czuwam. Dziękuje Bogu za te chwile samotności, gdzie nabieram siły na każdy dzień.

Co sobie przypominam z rekolekcji, to jest to, że Jezus to nie jest idea, koncepcja jakiś pomysł na życie, wówczas religia stała by się ideologią. Religia polega na więzi, podobnej do tej jaką mamy z naszymi rodzicami, rodzeństwem. Z nimi się dzielimy swoim życiem, dlaczego tak ciężko mi przychodzi to robić z Bogiem?

Na koniec chcę powiedzieć, że karmię Was tym czym sam żyję, nie chcę pisać kazań, żadnych pouczeń, chcę pisać o swoich upadkach, problemach i jak  Bóg pomaga mi je pokonać, jak ja żyję z Jezusem, co siedzi w moim sercu. Biada mi natomiast gdybym był fałszywym prorokiem!