A na wieczór ciąg dalszy „krucjaty” Fryderyka II...

Tak jak zostało już powiedziane, nie doszło wówczas do działań wojennych, natomiast dnia 8 lutego 1229 roku, w Jaffie, podpisany został traktat pomiędzy cesarzem a sułtanem Al- Kamilem. Zdecydowano się wówczas na zawarcie 10- letniego rozejmu, sułtan zadeklarował się się wypuścić z niewoli uczestników V krucjaty, a także oddać Jerozolimę w ręce chrześcijan (pod kontrolą muzułmanów miał znajdować się jedynie region świątyni wraz z Kopułą na Skale i meczetem Al- Aksa). Fryderyk w zamian za to zobowiązał się nie popierać żadnych walk przeciwko Al- Kamilowi. Ostatecznie dnia 18 marca 1229 roku cesarz koronował się w bazylice Grobu Bożego na Króla Jerozolimy (ceremonia odbyła się bez udziału przedstawicieli Kościoła).

Czy porozumienie to uznać należy za sukces? W pewnym sensie tak, w końcu Jerozolima na nowo znalazła się w rękach chrześcijan. Z drugiej strony jednak fakt ten nie został przez ówczesnych ludzi przyjęty ze zbyt dużym entuzjazmem. W końcu na krucjatę jechało się po to, aby walczyć z niewiernymi, a nie zawierać z nimi układy. Ponadto pamiętać należy również, iż cesarz Fryderyk II był człowiekiem okrutnym. Nazywa się go niekiedy „krzyżowcem bez wiary”, w końcu do Ziemi Świętej wyjechał obłożony ekskomuniką. Podobno miał on być również swego rodzaju entuzjastą islamu, być może posiadał nawet swój własny harem. Mawiał również, iż jest w Jerozolimie po to, aby słuchać modlitw muzułmanów, a dla chrześcijan odzyskał ją tylko dlatego, aby nie utracić prestiżu.

 

Źródło wykorzystane:
S.Weidenkopf, „Chwała Krucjat”, Kraków 2015