W ten weekend grzech dopadł mnie tak, że wciąż stoję z rozdziawioną buzią i myślę "to przecież nie ja, ja się nie poznaję!"... To niesamowite, jak bardzo upadła moja wola, jak nie potrafię się sprzeciwić grzechowi. "Jak głęboko zatopił we mnie swoje kły... nie wiedziałem, że jestem w sobie taki zły". Jestem wilkiem w potrzasku. Proszę Was bardzo o modlitwę.